Zesmaal de ton zien

Op tijd rond de klok van 0830 opgestaan om een lekker stukje te zeilen. Iris had snel wat stokbroden gescored  terwijl ik samen met mieke de boot gereed aan het maken was, snel gegeten waarna mieke mij vroeg het weerbericht te checken. Na wat ik gezien had sprak ik enige twijfel uit of we wel moesten uitvaren, ik zag tergelijkertijd de nodige schepen uitvaren wat de twijfel nog meer versterkte. Wij dachten we gaan en na het zien van de buienradar gingen we weer niet. Na het spreken van een tweetal schepen zijn we toch gegaan, hoe dom.......tussen de havenhoofden stond al een aardige deining terwijl wij richting de kaap moesten, cap griz nez. De deining nam toe en de beloofde 12 a 15 knopen werden al snel 20 tot 25 en de kuilen met water werden allengs groter, een meter of twee. De ouwe dame hield zich kranig en liet het water rustig van het dek lopen totdat het water over het dek langs achter de kuip inliep. We besloten om te draaien en zagen na verloop van tijd voor de tweede keer de kardinale ton, die een wrak of wat anders aanduid. Toch zagen we, zo leek het, met het grootste gemak andere ook kleinere scheepjes naar buiten varen en die gingen onder ogenschijnlijk groot gemak onder vol tuig de woelige baren op. Ik besloot om te draaien om toch ook nog eventjes door te gaan. Zo is dat nog een keer gebeurd totdat we de windsnelheidsmeter toen we bij gris nez aankwamen de 37 knopen wind aan zagen geven. Dat is niet verantwoord  zei ik met verheven stem en draaide het schip weer om waardoor iris voor de zesde maal de kardinale ton te zien kreeg. Bij iris brak er wat, ze zei.....een beetje doorzettingsvermogen kan geen kwaad.....ik zei..me dunkt. doordat we op de terugweg de stroom volledig tegen hadden liepen we hooguit 3 tot 4 knopen over de grond, door het water waren het er wel acht soms negen. Voor de wind weglopend gaf de windmeter nog steeds iets van 25 knopen aan, we zaten dus in een dikke windkracht zeven en dat is veel dat kan ik met jullie lezers delen, van lekker zeilen is dan echt geen sprake meer. Gelukkig veilig aangekomen in de haven en daar de schade opgemaakt. De hele kajuit vol met boeken, de kussens van de bank wat nat, maar het ergste is mijn dekbed.......we waren ook nog een raampje vergeten te sluiten.  Nu zitten we lekker relaxed in de kuip, buiten en ik type deze anekdote. Morgen weer een kans, maar wel een goed overwogen besluit. Ik sprak net mijn gespreksduitser, klaus, een man van 75 en een zeer ervaren zeiler die samen met zijn zeilmaat van 79 op stap is met een oude hanseat 70.......hij zei, Ich nehme mein Hut fuer dich ab dass du zuruck gekommen bist. De schade in de haven aan de schepen is nogal wat, bijv een gescheurd grootzeil........

Nu lekker koken en dan eten, en ben toch voldaan.